Roadtrips, National parks en Nieuw Zeeland

Het motto van Stray is 'further off the beaten track'. Dat betekent dat je op de mooiste plekken komt, hostels in het regenwoud, zonder sleutel en met de meest onwaarschijnlijke mogelijkheden, maar de keerzijde is dat je een groot deel van de tijd geen internet of telefoon hebt. Dat geeft natuurlijk niet, ik bel toch niemand, maar het maakt ook dat ik mijn blog hopeloos heb laten versloffen, excuus. Vorige keer ben ik gestopt met schrijven na de Tongariro Crossing. Vanuit het nationale park zijn we naar de Blue Duck Lodge gereden, een uur van de verharde weg. Bijna tegen het einde verklaarde Whales dat hij verdwaald was en draaide hij 'Highway to Hell'. Niet veel later wilde hij ons de mogelijkheid geven om een schapenfoto te maken, maar de berm bleek zo modderig dat we via de nooduitgang moesten ontsnappen. De aanwezige boeren hebben de bus eruit gesleept en omdat ze daar alles met radio's/walkitalkies doen wist binnen 2 minuten IEDEREEN wat er was gebeurd :). Daarna zijn we een paar uurtjes gaan horse trekking en Hangabout heeft me braaf overal heengedragen. Zelden een steilere helling afgedaald op die manier. bij onze terugkomst bleek iemand zich vergrepen te hebben aan de MARSreep van Whales. Dit heeft tot een ware heksenjacht geleid en uiteindelijk ook tot een verlate aankomst in Wellington. In Wellington heb ik het Te Papa museum bezocht en een aardbevingsimulatie beleefd en ik ben nog altijd nieuwsgierig naar een echte, wie weet in Christchurch.
De volgende ochtend met de gewone bus naar de ferry en daarna naar het zuid eiland, waar je volgens de verhalen een nieuwe ansichtkaart kan maken bij elke hoek die je omgaat. Ze hebben gelijk, het is hier onnatuurlijk mooi. In de Princess bus (de eerste was de Wookiebus) zijn we richting het Abel Tasmanpark gegaan voor twee nachten. Daar hebben we twee gezellige kampvuuravonden gehad en een mooie hike gelopen, alhoewel het strand vergeven was van de zandvlooien (kleine vliegjes die je bloed zuigen). Helaas ben ik daar mijn macig hat kwijtgeraakt, vergeten in het hostel. Ik had nog een vage hoop dat de volgende driver hem misschien kon oppikken en droppen in Queenstown, maar ik ben bang dat de muts van de aardbodem verdwenen is. (hij is niet echt over het hoofd te zien en toch heb ik hem niet gespot toen ik de kamer controlleerde.)
Vanuit Abel Tasman zijn we via cape Foulwind, waar ze een schattige seal colonie hadden langs de westkust naar Punakaiki gereden. Volgens Whales komt de Great Ocean Road (Australie) niet eens in de buurt bij deze weg, en hij kan het weten, want hij heeft er 3 jaar als tourdriver gewerkt. Het was inderdaad prachtig. Veel fotostops gemaakt en uiteindelijk zijn we de pancakerocks gaan bekijken, die er inderdaad erg pannekoekig uitzagen. Het hostel was een verassing. Kleine huisjes, diep verscholen in het regenwoud, geen sleutels (alhoewel we daar inmiddels niet meer van opkeken) en alles brandschoon. En acht minuten van een van de mooiste en gevaarlijkste stranden waar ik ooit ben geweest. Woest zee, woeste lucht, puur natuur. Paradijs op aarde. Dit was ongeveer waar ik het plan opvatte om 'gewoon hier te blijven voor een jaar ofzo' en dat uit heb zitten werken in de bus. Van Punakaiki zijn we richting Franz Josef gegaan, waar de gletsjer recentelijk gekraakt is en we daarom alleen via een helicopter op de gletsjer konden komen. That is, als de heli wil vliegen. Helaas was het zondag en maandag zulk slecht weer dat we geen helihike konden doen en zelfs niet dichterbij de gletsjer konden komen dan net niet ver genoeg om het hoekje. Jammer pindakaas, niets aan te doen. We hebben ons wel een paar uur vermaakt in de hot pools en verder een relaxte dag gehad. Vanuit Franz Josef zijn we richting Wanaka gegaan, langs het prachtige speigelmeer dat inderdaad prachtig spiegelt. Vanuit het hostel hadden we een prachtig uitzicht over het meer en ik ben naar puzzelworld geweest, waar ik voor het eerst mijn truc met doolhoven heb kunnen testen. (hand aan een kant tegen de muur, dan verdwaal je niet) Vervolgens zijn we richting Queenstown vertrokken, 'Adventure Capital of the World', maar eerst een tussenstop gemaakt bij AJ Hackett bungysite, de eerste commerciele bungyplek ter wereld. We kregen een filmpje over de geschiedenis te zien en als ik eerlijk ben, de twee die het bedacht hebben zijn absoluut mesjoche. Het wereldrecord hebben ze gevestigd vanuit een helicopter. Een aantal van ons zijn hier gesprongen en Ari heeft een nat pak gehaald (je kan hier kopjeonder als je dat wil) Vervolgens richting het hostel en daarna op stap voor een pubcrawl met Whales. Het was al snel duidelijk dat de drivers hier na een aantal jaar wel wat potjes kunnen breken, want ik denk niet dat de bouncers enig ander persoon zo dronken zouden laten blijven. Voor de duidelijkheid, als je hier de indruk wekt dat je dronken bent krijg je een glas water en een enkeltje naar buiten. Volgens de verhalen heeft Gollum het al weken niet verder gehaald dan de eerste kroeg. De volgende dag behoorlijk gespannen richting 'The Station' gegaan, want in een vlaag van verstandsverbijstering had ik mezelf opgegeven voor de Nevis swing (grootste schommel ter wereld) en ook al betaald. No Refunds. Eenmaal op de plaats van bestemming bleken de jongens van de swing net met pauze te zijn, dus heb ik me vermaakt met het kijken naar mensen die daar een bungy kwamen doen (134 meter) Uiteindelijk was het dan mijn beurt voor de swing. Het begin is niet eng, ze hijsen je in een tuig en klikken je vast, maken een foto, dan mag je gaan zitten (dit alles terwijl de afgrond 10 cm achter je is, geen hekje) en maken ze alles extra vast, vervolgens hijsen ze je tot boven de afgrond en dan is het ineens een stuk minder leuk. Druk op de knop en daar ga je. Om de een of andere reden duik je vanzelf ondersteboven, dus wat er precies gebeurde tijdens de vrije valis me onduidelijk, behalve dat ik mezelf een flinke hoek gegeven heb. en dan vlieg je ineens door de lucht. Niet het baksteengevoel van de skydive, nee, echt vliegen. Het is een heerlijk gevoel en het duurt eindeloos. Helaas heb ik heel verstandig besloten om er niet direct nog een te doen, maar om te genieten van de adrenaline. Fotos en video zijn online beschikbaar (de afgrijselijke foto's waar ik onwijs bang kijk natuurlijk niet) en na afloop heb ik het behouden van mijn leven gevierd met een heuse Fergburger. Dat is hier een begrip, je bent niet in Queenstown geweest als je geen Fergburger hebt gehad en ze zijn wel echt lekker. En gigantisch.
De volgende dag werden we opgepikt door ET en de Gollumbus. (Ze vernoemen de bussen naar drivers die naam gemaakt hebben en Gollum zit al 10 jaar bij Stray, dus vandaar)We hebben wederom een prachtige weg gereden richting Milford Sound en onderweg onze waterflessen gevuld bij een beekje (niet ziek geworden) Na een ontspannende cruise door Milford Sound hebben we nog een korte hike gedaan (de dagen zijn altijd gevuld met korte stops op uitzichtplekken of waar iets anders te zien is) en uiteindelijk konden we ons buigen over een puzzel in Gunns camp, waar je zelf de kamer warm moet stoken met kolen en ook zelf moet zorgen dat het vuur snachts niet uit gaat. Toffe ervaring en door mijn extra deken ook totaal niet koud :).